เมื่อสุดสัปดาห์ที่ผ่านมา เพื่อสร้างความบันเทิงให้ลูกชายของฉัน (และจะได้ไม่เสียเวลากับตัวเองด้วย) หลังจากใช้สมองมาระยะหนึ่งแล้ว ฉันจึงสร้างลูกดอกขนาดเล็ก ซึ่งเกือบทุกคนอาจทำในวัยเด็กเช่นเดียวกับฉัน ผู้ที่ไม่ได้ทำของเล่นง่ายๆ (ทำ) เช่นนี้ในวัยเด็ก พวกเขาจะสามารถทำได้ (โดยไม่ต้องละสายตาจากผู้อื่นอย่างน่าสงสัย พร้อมความคิดเกี่ยวกับภาวะปัญญาอ่อนของผู้ที่สร้างมันขึ้นมา) ก็ต่อเมื่อลูกหลานของพวกเขาเติบโตถึงวัยที่ยอมรับได้เท่านั้น เพื่อไม่ให้เกิดความเสียหายต่อตนเองและคนรอบข้างโดยไม่ตั้งใจ (เดินอยู่ใกล้ๆ อย่างสงบ โดยไม่รู้ตัวถึงภัยร้ายที่เข้ามาใกล้ตัว) ท้ายที่สุดความปลอดภัยต้องมาก่อน
ดังนั้นเพื่อสร้างปาเป้าขนาดเล็กฉันต้องการ:
- เครื่องตัดลวด
- กรรไกร.
- ปากกาลูกลื่น (สำหรับทำเครื่องหมาย) เนื่องจากไม่มีสมุดจดสี่เหลี่ยม
- ไม้บรรทัด (ด้วยเหตุผลเดียวกัน)
- ด้ายเย็บผ้า (ธรรมดา)
- ไม้ขีดไฟ (ตัวอย่างที่เท่ากันหรือมากน้อย) ควรจะมีหัวที่เล็กและไม่มีข้อบกพร่อง (ไม่เช่นนั้นจะส่งผลเสียต่อลักษณะการบินและวิถีของจรวดขนาดเล็กในอนาคตของเรา)
- เข็มไม่ใหญ่ (เข็มใหญ่แค่ต้องลับให้คมขึ้นหรือเพิ่มน้ำหนัก)
- กระดาษ (ในกรณีของฉัน ส่วนของวอลเปเปอร์เนื่องจากไม่มีสมุดบันทึกในขณะนี้)
- ลวดทองแดงไม่หนามาก ไม่เช่นนั้นจะม้วนยาก และมีโอกาสสูงที่ไม้ขีดหักไม่บางมาก (คุณจะเบื่อการม้วน) ฉันมี 0.4 มิลลิเมตร (ดูเหมือนว่าจะพอดี)
คุณสามารถทำได้โดยไม่มีมัน แต่เนื่องจากน้ำหนักของผลิตภัณฑ์สำเร็จรูปไม่มากนัก ระยะการบินจึงไม่เป็นที่ต้องการมากนัก โดยทั่วไปแล้ว มันไม่ได้ไกลเท่าที่เราต้องการ ในทางปฏิบัติแล้ว ไม่ติดเป้าหมายเลย และเส้นทางการบินก็อยู่ไม่ไกล แทบจะคาดเดาไม่ได้ ขั้นแรกฉันสร้างร่างของจรวดใช้ไม้ขีดสี่นัดในมือข้างหนึ่ง อีกมือหนึ่งฉันดันเข็มที่อยู่ตรงกลางโดยให้ปลายแหลมออกไปด้านนอก ด้วยมือที่สามฉันเริ่มหมุนเชือก แค่ล้อเล่น แน่นอนว่าฉันจัดการมันด้วยมือทั้งสองข้าง หลังจากพันมันเบา ๆ ฉันก็จับเชือกแล้วสอดเข้าไประหว่างไม้ขีดและวางตัวไว้ข้าง ๆ และก้าวไปสู่ขั้นต่อไป
ขั้นตอนนี้ประกอบด้วยการสร้างปีกของอาวุธขว้าง (ไม่ว่ามันจะฟังดูตลกแค่ไหน แต่มันก็เป็นเรื่องจริง) โผเป็นอาวุธ (ขว้าง) มันเป็นหอก แม้ว่าจะเบากว่าและเล็กกว่าเมื่อเทียบกับหอกสำหรับการต่อสู้แบบประชิดตัวหรือขี่ม้า (โดยปกติจะมีความยาวรวมสูงสุดหนึ่งเมตรครึ่ง) เพื่อความสะดวกในการขว้าง จึงมีความสมดุล (เหมาะสม) ในฐานะที่เป็นอาวุธ (การล่าสัตว์) และการต่อสู้พวกมันถูกใช้โดยกองทหารของหลายประเทศและผู้คนตั้งแต่สมัยโบราณ การใช้อย่างต่อเนื่อง (เป็นอาวุธ) ได้รับการบันทึกในศตวรรษที่ยี่สิบ ในมาตุภูมิโบราณเรียกว่าสุลิตซา ปาเป้าเรียกอีกอย่างว่าลูกศรขว้าง (สั้น) สำหรับเกมที่เรียกว่าปาเป้า
ก่อนอื่นเลย ฉันทำเครื่องหมายและตัดกระดาษเป็นสี่เหลี่ยมจัตุรัส
จากนั้นด้วยการปรับแต่งง่ายๆ ฉันเปลี่ยนมันให้เป็นรูปสามเหลี่ยมหน้าจั่ว จากนั้นโดยทั่วไปแล้วดูภาพอีกครั้งครั้งแล้วครั้งเล่า
หลังจากที่ปีกพร้อมแล้ว ฉันก็วางร่างของลูกดอกแห่งอนาคตไว้บนปีก
จากนั้นเมื่อเสร็จสิ้นและแก้ไขด้าย (ตามที่อธิบายไว้ข้างต้น) ด้วยความปรารถนาที่จะทดสอบอย่างรวดเร็วเขาก็โยนมันลงบนผนังบ้านที่ปูด้วยแผ่นใยไม้อัด ไม่เป็นไปตามความคาดหวัง แต่ก็ยังชื้นอยู่ (ฉันคิดว่าน้ำหนักของมันไม่เพียงพอที่จะเอาชนะลมได้) ฉันตัดสินใจที่จะแก้ไขสถานการณ์ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จากความคิดทางวิศวกรรมมากมายที่เกิดขึ้นในขณะที่เครื่องบินตกลงสู่พื้น จึงมีการเลือกแนวคิดที่เหมาะสมที่สุดสำหรับเครื่องบินประเภทใดประเภทหนึ่งโดยเฉพาะ
1) ลดแรงลมโดยการตัดปีกบางส่วนออก (มันดูน่าสงสัยและไม่สวยงามสำหรับฉันทันที)
2) เพิ่มน้ำหนักของคันธนู เพิ่มความต้านทานอากาศตามหลักอากาศพลศาสตร์เพิ่มขึ้นอย่างมาก ทำได้โดยการพันลวดทองแดงเข้ากับไม้ขีดโดยใช้เข็ม โดยไม่ลืมการเปลี่ยนแปลงที่ราบรื่น หลังจากเล่นได้เพียงพอและได้รับช่วงเวลาแห่งความสุขไม่รู้ลืมมากมายจากการใช้เวลาร่วมกับเด็กอย่างสนุกสนาน มีความพยายามที่จะยืดเยื้อความสุขผ่านการปรับปรุงให้ทันสมัยเพื่อดึงดูดความสนใจของเด็กที่ลดลง เขาตระหนักถึงแนวคิดนี้ด้วยการเปลี่ยนลูกดอกให้กลายเป็นจรวดอย่างน่าอัศจรรย์โดยการตัดส่วนหางของลูกดอกออกบางส่วน
ผลลัพธ์ของการผ่าตัดคือใช้เวลาอีกครึ่งชั่วโมง และจรวดก็ลงจอดอย่างปลอดภัย (แม้ว่าจะใช้จมูก) บนพื้นผิวของผนังซึ่งยังคงอยู่มาจนถึงทุกวันนี้ ฉันขอให้ทุกคนที่มีลูกมีช่วงเวลาที่น่ารื่นรมย์และไม่เหมือนใครในชีวิต ฉันแนะนำให้คุณใช้เวลาตอนที่พวกมันยังเล็กอยู่ เพราะพวกมันจะโตขึ้นและของเล่นดึกดำบรรพ์ตัวเล็ก ๆ จะไม่สามารถทำให้เกิดอารมณ์แบบเดียวกันกับความสุขสบายในตัวพวกมันได้อีกต่อไป
